Een klassieke ingenieursfout: geen rekening houden met de kracht van wind en water bij de bouw van bijvoorbeeld een brug. We weten allemaal hoe dat afliep bij de Tacoma Narrowsbridge in Amerika in 1940, die de liefkozende bijnaam 'Galloping Gertie' kreeg. Ingenieurs hebben sindsdien geleerd (hoewel - hopelijk wisten ze dit eerder al) dat constructies flexibel moeten kunnen meebewegen met wind en water. Ik vond het altijd een fascinerend gegeven dat de hoge studentenflat waar ik in woonde aan de bovenkant maar liefst een meter kon uitslaan bij stevige wind. Klinkt raar, maar juist die flexibiliteit geeft stevigheid.
Mooi dus om te zien dat bij "het laatste voltooide stukje Deltawerken" in Harlingen ditzelfde principe is toegepast. De kademuur kan ook losjes meebewegen met de golven. Daarmee zijn de Friezen weer vijftig jaar beschermd tegen het water en hoeven ze niet bang te zijn dat deze muur als een galopperend paard bezwijkt.
Lees meer...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten