Multitasken tot je er bij neer valt

Terugkeer van de beeldbuis-tv?

Ken je de innovatietheorie van Rogers? Hij beschrijft de levenscyclus van een innovatief product, die in eerste instantie door 'innovators' wordt omarmd, dan door 'early adopters', vervolgens de 'early majority', 'late majority' en tenslotte de categorie waar je echt niet bij wilt horen: de 'laggards'. Zij kopen een product pas als het eigenlijk alweer 'uit' is.

Het past natuurlijk eigenlijk niet bij een innovatieschrijver (als ik mezelf even zo mag betitelen) om tot de late majority te behoren, maar ik moet toegeven dat ik altijd ver achter de trend aanloop. Het voordeel: doordat er al veel ervaring met het product is opgedaan zijn vervelende 'bugs' er uit en bovendien zijn door massaproductie de kosten gedaald. Je krijgt dus waar voor je geld.

Door deze conservatieve instelling beschik ik pas sinds twee weken over een smartphone. De markt voor smartphones is nog steeds een groeimarkt, maar het duurt niet lang meer voordat deze markt verzadigd is en de enige concurrent van de smartphone de anti-trend is, namelijk een dumbphone zoals de oeroude Nokia 3310. Er blijven altijd mensen die daar zeer tevreden mee zullen zijn.

Maar goed, ik moest vanwege mijn dynamische baan (veel op pad, niet altijd achter de computer) toch ook maar aan de smartphone geloven. Het was me al te vaak overkomen dat ik weer eens te laat bij een interview was omdat ik de route niet wist en ook geen nummer van mijn contactpersoon bij me had.

Mijn eerste ervaring met m'n smartphone? Ik werd er gek van. Het apparaat beheerste mijn leven. Ik werd gefrustreerd dat ik niet alles gelijk naar mijn zin kon instellen en dat er elke minuut wel een bliepje afging van een nieuw email/sms/twitter-bericht. Ik had me bijvoorbeeld voorgenomen rustig een boek te gaan lezen, maar kon daar de rust niet voor vinden omdat ik toch nog even wilde opzoeken hoe die navigatie-app nou precies werkte. En zo waren er nog honderd dingen die ik wilde installeren/aanpassen/opzoeken. De rust keerde pas weer terug toen ik de optie vond om gegevensservices uit te zetten, waardoor nieuwe mail niet automatisch binnenkwam. Nu kijk ik alleen op gezette tijden even mijn mail.

Ik heb de aandoening 'gadgetisme', zou zou je deze verslaving kunnen noemen, dus tijdig de kop in weten te drukken. Voor mijn huisgenoot vrees ik echter dat de hulp te laat komt. Zijn werkgever heeft hem niet alleen een iPhone gegeven, maar nu ook een iPad. De spelletjes die hij eerst op z'n iPhone speelde, urenlang, speelt hij nu op groter formaat. En sinds we de iPad op WiFi hebben aangesloten is internet en Youtube ook elk minuut binnen handbereik. Pas vroeg ik hem: 'Heb jij eigenlijk nog de rust om boeken te lezen?' 'Nee, ik denk niet dat ik dat nog kan', zei hij.

Intermediair schreef er pas een alarmerend artikel over, dat ons brein verandert door internet. Vanwege als dat ge-multitask hebben we de rust niet meer om een boek te lezen. Maar zelfs tv kijken, en dan ook alleen tv kijken, wordt moeilijker. Internet en tv kijken raken namelijk steeds meer verweven. En de iPad is daar debet aan. De toekomst van tv kijken is namelijk: je kijkt een programma op tv en bekijkt daarnaast op je iPad extra informatie over dat programma (bijvoorbeeld statistieken bij een voetbalwedstrijd) of je laat je mening over het programma direct weten via Twitter. Uren op de bank wegzakken, zak chips erbij en je helemaal verliezen in een oud Engels kostuumdrama is er niet meer bij.

Nu heb ik ook helemaal niks met Engelse kostuumdrama's, maar het idee dat mijn man en ik straks allebei met onze smartphone en iPad paraat gezellig samen tv zitten te kijken spreekt me niet bepaald aan. Waar blijft de tegentrend: singletasking? internetvrije zones? beeldbuis-tv's met alleen Nederland 1,2 en 3?